‘Ik heb het gedaan, zegt ze me, ‘ik heb het gedaan,’ en ze kijkt me aan met een trotse blik.
Ik begrijp haar direct, want we hebben het hier uitgebreid over gehad. Ze heeft ontslag genomen.
Marianne, 49 jaar, bijna 50. Is de afgelopen 13 jaar een ‘stille en geheime’ tweede relatie van iemand geweest. Laten we hem Arthur noemen.
Arthur, 51 jaar, 30 jaar getrouwd met Anne (laten we haar zo noemen) met een eigen onderneming en twee kinderen, een zoon en een dochter. Inmiddels uitwonend met eigen gezinnen.
Marianne heeft twee keer haar huis geopend om Arthur ‘voor de rest van haar leven’ te ontvangen. Twee keer, in die 13 jaar, heeft hij namelijk gezegd dat hij afscheid zou gaan nemen van Anne. Eén keer toen de kinderen nog thuis waren, en één keer, zeer recent, toen ze al uit huis waren.
De eerste keer werd Anne ziek en kon hij niet weggaan. De tweede keer was hij het van plan, maar kreeg koudwatervrees. Zijn bedrijf zou overgenomen worden en hij wilde nog een allerbest jaar draaien, zijn zoon kreeg een baby erbij en hij en Anne zouden structureel oppassen, wat zou de familie wel niet zeggen? Hij, Arthur, en zijn vrouw Anne, waren het symbool voor een goede relatie. Al was er op het gebied van intimiteit en seksualiteit bijna helemaal niks meer, maar goed, dat weet de buitenwereld niet.
Enfin. Afgelopen zomer was het het plan geweest dat Arthur op zichzelf zou gaan wonen en deels bij Marianne zou gaan wonen, ze had zich enorm erop verheugd. Eindelijk! Na 13 jaar wachten. Ze wist dat maar een heel, heel, heel klein percentage getrouwde mannen zou kiezen om door te gaan met ‘de derde’. Marianne had vertrouwen. De liefde is onstuimig, energetisch, lustig, warm, soulmates, spannend, sensueel, kortom… heel bijzonder. Zo bijzonder dat Marianne al 13 jaar op hem wacht.
En toch. En toen. Hij kwam toch niet. Hij liet haar zitten. En geloof me, ik ken dat gevoel wel. Het is mij ook weleens gebeurd.
Arthur koos toch om thuis te blijven. Tot grote teleurstelling en verdriet van Marianne. Tot haar grote frustratie. Het allerergste was weer gebeurd. Daar waar ze zo bang voor was. Arthur gaf aan dat dit toch niet ‘het moment’ was. In 2025 zou het lukken, maar nu nog niet.
Ze schreef mij. Of ik haar wilde begeleiden, ze had zoveel podcasts beluisterd van me, dat ze het gevoel had dat ze me al kende.
Marianne gaf aan dat ze nu voor de tweede keer aan de kant was gezet door haar grote liefde en dat, ondanks dat haar liefde niet gestopt was, zij met Arthur wilde breken in dit leven. Wellicht zouden ze dan elkaar wel in een volgend leven tegenkomen, maar voor nu was ze er klaar mee. Maar, hoe kon zij deze band afhechten, doorknippen, hem amputeren uit haar leven? Deze liefde was zo enorm.
Een mooie vraag. Hoe ga je hiermee om?
Het gaat te ver om hier nu alles te schrijven wat we gedaan hebben. Een onderdeel wat ik hier wel graag deel is het ontslag.
‘Ik heb het echt gedaan,’ gaat Marianne verder. ‘Ik heb Arthur een heel lange liefdevolle mail geschreven. Gebruik gemaakt van de chronologie van onze levens vanaf het moment waarop we elkaar ontmoet hebben. Tot nu. Alle mooie momenten waar ik dankbaar voor ben heb ik opgeschreven. Door de jaren heen waren dat er heel erg veel.
Vervolgens heb ik het doel van deze brief (mail) uitgelegd. Ik heb geschreven dat ik ontslag nam. Ik heb mezelf ontslagen van mijn verwachtingen aan het adres van Arthur. Ik verwacht niks meer. De verwachting dat hij doet wat hij zegt is een teleurstelling. Ik ontsla mezelf hier van!
Het wordt echt tijd, volgende week word ik 50, dat ik de regie op mijn leven weer in eigen hand neem. Ik heb de mail geschreven, gelezen, herschreven, precies zoals je me verteld hebt, herlezen, herschreven. Dat proces was zo belangrijk voor m’n hoofd. Ik werd er rustig van en het gevoel kreeg een plek. Mijn liefde voor Arthur heb ik in een laatje in m’n hart, een bijzonder laatje, met een gouden rand, gestopt.
De liefde voor mezelf heb ik in een veel groter laatje gedaan. Dat laatje staat open. Het is ME-time! Het is echt tijd dat ik mijn zelfliefde weer laat stromen. Mijn liefde voor deze man is ongelooflijk groot. Ik kan wel zeggen dat hij, tot nu toe, de grootste liefde uit mijn leven is, maar ja, wat heb ik eraan als hij mij 2x laat zitten?! Dat is niet ‘toevallig’ meer, dat is een patroon. Ik laat me dat geen derde keer gebeuren.’
Ze valt even stil. En dan gaat ze door. ‘Weet je, Annette, ik wil dit afronden voor m’n 50ste. Dus ik heb afgelopen donderdag de brief uitgeprint. Ben naar de container in m’n straat gelopen en heb de brief in ontzettend veel kleine stukjes gescheurd en in de container gegooid. symbolisch. Puur voor mezelf. En de mail staat klaar om drie dagen na mijn verjaardag te versturen. Ik doe dat bewust na mijn verjaardag, want ik wil niet dat hij mijn verjaardag verstoort. Ik word maar 1x 50 jaar en wil echt deze stap zetten. Vanaf nu ga ik vanuit liefde leven, maar dan wel vanuit zelfliefde. En vanuit mijn zelfliefde neem ik nu afscheid van mijn lieve man. Hij heeft nog zijn eigen pad te leren in liefdeslessen. Hij is nog niet zover. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Ik weet dat hij van mij houdt, maar blijkbaar houdt hij ook nog veel van Anne, van zijn werk, zijn kinderen en het leven wat hij heeft. Ik neem het hem echt niet kwalijk. Het is. Iedereen heeft z’n eigen lessen op z’n eigen moment te leren.
Ik ga dit eerst verwerken. En dan raap ik al m’n moed bij elkaar en ga ik, samen met een vriendin, op een datingsite. M’n leven gaat weer beginnen en ik ga nooit meer m’n tijd besteden aan een getrouwde man. Ik ben er klaar mee. Het is nu echt tijd voor mezelf!’
Marianne heeft toestemming gegeven haar verhaal voor dit deel op te schrijven. Ze vond het namelijk geniaal en heel helpend om zichzelf te ontslaan van haar verwachtingen, te ontslaan van het wachten. En het schrijven van die brief heeft haar echt geholpen. Dus… bij deze. Ontsla jezelf ceremonieel van de dingen die je niet meer wilt. Het helpt je.
Meer weten?
info@juttucoaching.nl