Het is onwerkelijk. Alles lijkt hetzelfde, maar niks is het.
Zij, mijn moeder, zit op de bank. Haar bank. Haar plekje op haar kamer in haar huis. Haar ogen vallen dicht, het lijkt alsof ze in slaap is gevallen, maar als ik stop met voorlezen en vraag of ze slaapt, zegt ze ‘Nee hoor, ik luister wel.’
Anderhalve week geleden kon ze niks meer bewegen. De telefoon lag binnen handbereik, dus belde ze Raquel (mijn dochter). Raquel ging direct met haar dochter (Julia) op pad naar oma. Daar trof ze Oma aan die zich niet meer kon bewegen.
Huisarts. Ik kwam ook aan. In de Ambulance, op weg naar het Haga ziekenhuis. ‘Zonder sirene en zonder lichten alsjeblieft’, was wat mijn moeder zei.
Infectie aan de longen en infectie aan de urinewegen. Een stevige antibiotica kuur volgde. Dit bovenop haar Parkinson en COPD was best heel veel. Het putte haar uit.
De fysio deed een poging om nog het rondje te lopen, maar moeders had een heel dikke winterjas uitgedaan, eigenlijk de laatste maanden beetje bij beetje al.
Op vrijdag stonden er nog twee afspraken: de KNO arts voor het slik-probleem en de internist. De KNO arts constateerde dat de mechanische werking van de slokdarm het niet meer deed. Dat verklaarde de pijn tijdens het eten en en alle ongemakken van een niet werkende slokdarm en mede daardoor het afvallen.
De internist kon niks vertellen, want hij wist het niet. We spraken af dat bloed onderzocht zou worden en een CT scan gemaakt.
Maandag werd de CT scan gemaakt.
Toen ik dinsdag op weg was naar school, kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. ‘Hoe laat kunt u komen om de uitslag van de CT scan te bespreken met de arts?’
S**t! Dat kon alleen maar betekenen dat het slecht nieuws is…..
Ik meldde me af op school en ging dochterlief ophalen. Toen we de kamer inkwamen, vroeg mijn moeder of we er waren om de tassen in te pakken… want ze zou naar een verzorgingstehuis met als doel: opknappen om weer naar huis te gaan….
De arts kwam en vertelde wat ze gezien hadden: uitgezaaide kanker. Slokdarm, maag, lever en nieren (dit is wat ik onthouden heb). Diagnose: uitbehandeld. Onwerkelijk. Voor haar EN voor ons.
We stelden de vragen die je op zo’n moment stelt: wat kunnen we verwachten? Hoe lang nog? En waar nu naartoe?
Mijn moeder zit op de bank. Haar bank. Haar plekje op haar kamer in haar huis. Het lijkt hetzelfde, maar de hele wereld is veranderd.
Er is 24 uurs-zorg in huis. Mijn moeder heeft al 40 jaar een getekende euthanasieverklaring op zak. Haar huisarts, de allerbeste die je je wensen kunt en voortreffelijk begeleid, wil geen euthanasie uitvoeren, om geloofsredenen. Dat wisten we. En respecteren we. Dus we hebben alle papieren nu opgestuurd naar het expertisecentrum van euthanasie.
Nu afwachten en hopen dat de kanker niet te agressief is, waardoor we haar mensonwaardig lijden kunnen sparen….
Er ligt een hele lijst van mensen die ze nog graag wil zien.
Het is zo onwerkelijk. Ze wil het schaatsen nog zien op tv, de verkiezingen, ze is toch nog niet klaar met het leven. Ik ben haar trots, ze wil mijn verbouwde huis nog zien, en mijn eerste geschreven boek zien en lezen EN de achterkleinkinderen zien opgroeien… In plaats daarvan kijken we fotoboeken en halen we herinneringen op.We praten, we stellen vragen en staan naast elkaar om haar een zo goed als mogelijke tijd te geven met zo min mogelijk pijn….
Elk samenzijn van de vier generaties maken we een foto…. (Dit is een heel oude.) We proberen de de huidige situatie bij te benen met ons gevoel, maar het lukt mij nog niet.
De komende tijd heb ik mijn focus op mijn moeder en ons afscheid.
Dat betekent dat ik -tijdelijk- onder de radar duik, zeer spaarzaam ben met de trajecten die ik wel begeleid en je me weinig voorbij zal zien komen op social media….
Liefs,
Annette