Beste Annette,

Onlangs ben ik erachter gekomen (omdat onze dochter het in de gaten had op zijn mobiel) dat mijn vriend een relatie heeft met een vrouw waarmee hij al twee jaar in een roeiteam zit. Ik voel(de) me radeloos, onbegrip, woedend, angstig, verdrietig, eenzaam, in schok, zelfs mijn lijf deed pijn.
We zijn even uit elkaar gegaan, maar ik wil toch verder met mijn vriend, hij is mijn alles, de vader van mijn kinderen en we hadden het best goed. Ik wil alles weten, maar tegelijkertijd doet dit mij ook heel veel pijn. Mijn vriend zegt dat ik het niet moet vragen. Klopt dat?
We wonen in een wijk in een grote stad, maar het lijkt wel een dorp. Iedereen weet alles van elkaar en dit ‘nieuws’ is dus ook de hele wijk doorgegaan. De dame in kwestie paradeert regelmatig langs mijn huis. Ik moet mezelf inhouden om haar niet aan te vliegen. Ik weet natuurlijk dat ik dat niet ga doen, maar het kost me elke keer weer veel moeite. Hoe kom ik hiervan af?

– Esther –       (eigen naam bij de redactie bekend)

“Jij bepaalt, voor het grootste deel, het tempo van het herstel van jullie relatie”

Beste Esther,

Ik begrijp dat dit een heel ingewikkelde en uitdagende periode is, waarin van alles op jou afkomt. De schok en alle gevoelens zoals je die beschrijft. Dit noemen we een relatietrauma, en is een rouwproces, waarin je alle emoties van rouw tegenkomt en doorheen zult gaan. De partner van wie je houdt, heeft iets gedaan waardoor jij jouw houvast kwijt bent en er duizenden vragen oppoppen. En je wilt alles weten zoals je zelf ook al schrijft. Als een ‘detective’ stel je hem waarschijnlijk te pas en te onpas al jouw vragen? Dit is een begrijpelijke reactie. Echter, alles wat hij je vertelt staat voorlopig vast op je netvlies en dat krijg je er niet zo heel makkelijk weer vanaf. Probeer jezelf niet gek te maken door alles te willen weten. Daar maak je het uiteindelijk jezelf iets makkelijker mee.
Jij bepaalt, voor het grootste deel, het tempo van het herstel van jullie relatie. En allebei hebben jullie een grote gezamenlijke verantwoordelijkheid in jullie herstel.

Die wraakgevoelens naar de andere dame… je bent niet de enige die de neiging heeft om erop af te gaan.
Probeer je woede en frustratie bijvoorbeeld van je af te schrijven, maak een dagboek aan en vertrouw je gevoelens toe aan het papier. Je zal merken dat die grote woede slijt. Schrijven, lezen, herschrijven, herlezen net zolang tot je gevoelens minder fel worden. En uiteindelijk vernietig je de brief met een voor jou passend ritueel. Of je bewaart hem op een plek waar je ‘m niet zoveel tegenkomt. Je kunt ook naar een boksschool gaan en je woede op die manier afreageren. Wat past bij jou?

Natuurlijk heeft die vrouw ook haar verantwoordelijkheid, dat staat buiten kijf. Echter jouw man is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag. Vaak reageren we het op ‘de derde’ af, omdat dat makkelijker is. Het is namelijk onze eigen illusie die in gruzelementen valt en onze partner valt in ‘ons plaatje zoals wij kijken naar onze eigen relatie’ en het is niet altijd makkelijk om reflectief naar onze eigen relatie en naar onze eigen verantwoordelijkheden te kijken. Het lijkt soms ook makkelijker om je boosheid te richten op de derde in plaats van de eigen partner, omdat je daarmee toch verder wilt.
Blijf vooral in je eigen kracht en geloven in jezelf.
Heel veel sterkte,

Lieve groet,
Annette